سيستم تزريق در عمليات ژل ذره ای از قبل شکل گرفته نسبت به سيستم هاي مرسوم ژل- پليمر درجا بسيار ساده تر است. در سيستم هاي قديمي ابتدا قبل از تزريق نياز بود تا پليمر و اتصال دهنده عرضي آماده شوند. همچنين تركيب اين دو جز حساس به آب سازندي است. در نتيجه براي آماده سازي اين گونه ژل ها به آب تازه نياز بود. ذرات ژل از قبل شکل گرفته مي توانند بر عيب هاي ذاتي موجود در سيستم هاي قديمي غلبه كند زيرا تنها شامل يک جز در عمليات تزريق هستند. ذرات معلق در نتيجه مي تواند با آب توليدي مخزن آماده شوند و نيازي به آب تازه نيست. اين مزيت سبب حفاظت از محيط زيست، منابع ارزشمند آب تازه و آسان كردن عمليات تزريق مي شود.
در شکل زیر شماتیکی از سیتم تزریق مشاهده می گردد
آب توليدی، ذرات را به داخل تانک همزن حمل مي كند .بعد از اختلال مناسب در تانک، ذرات معلق به تانک آماده سازي منتقل مي شوند تا غلظت سوسپانسيون به مانند آنچه در طراحي تعيين شده برسد. سپس سوسپانسيون به كمک پمپ به چاه تزريقي هدف؛ تزريق مي شود. در طول عمليات تزريق ژل توجه زيادي بايد به تغییرات فشار تزريق برحسب زمان واقعي معطوف شود تا پارامترهاي طراحي اوليه مانند اندازه ذرات و غلظت سوسپانسيون ذرات تنظيم شود. معيار کنترل فشار عبارتست از افزايش بسيار تدريجي فشار تزريق. اين روند تدريجي افزايش فشار معيار مهمي است كه نشان مي دهد ذرات به خوبي در داخل مخزن منتشر شده اند. افزايش شديد يا افزايش نيافتن فشار براي عمليات مضر است. افزايش زياد فشار مي تواند با ايجاد شكاف، به سازند آسيب برساند و افزايش نيافتن فشار همواره نشان مي دهد كه عمليات در انتها بي تاثير خواهد بود. اگر اين شرايط اتفاق بيفتد، تنظيمات اندازه ذرات يا غلظت آن ها لازم است.
هدف نهايي در عمليات تزریق ذرات ژل عبارتست از مسدود كردن نواحي با تراوايي بالا و سپس منحرف كردن آب به سمت مناطق كم تراوا به منظور افزايش راندمان جاروب و افزايش توليد نفت بيشتر. عمليات موفق ژل همواره اثرات مشهودي بر افزايش فشار تزريق، افزايش دبي نفت و كاهش برش آب دارد.